Kiła – skąd się bierze?

Kiła, zwana również syfilisem, jest bakteryjną chorobą zakaźną, przenoszoną drogą płciową,wywołaną przez zakażenie krętkiem bladym (łac. Treponema pallidum ssp. pallidum). Bakteria do organizmu wnika poprzez uszkodzoną skórę lub nieuszkodzone błony śluzowe, najczęściej w wyniku kontaktu seksualnego. Mówimy wówczas o kile nabytej. Do zakażenia może dojść także drogą przezłożyskową, jest to wówczas kiła wrodzona.

Samo schorzenie towarzyszy ludzkości od zarania dziejów, jednak jej przyczyny poznano dopiero na początku XX wieku. Przed erą antybiotyków rozprzestrzeniała się bardzo szybko, doprowadzając do poważnych uszczerbków na zdrowiu i zgonów. Na kiłę chorowali m.in. Vincent van Gogh, Ludwig van Beethoven czy Stanisław Wyspiański. Choć nieleczona choroba czyni ogromne spustoszenie w organizmie, także w układzie nerwowym, niektórzy są zdania, że część artystów celowo zarażała się chorobą. Po co? Wywołane przez nią zaburzenia psychiczne miały ułatwiać twórczą pracę.

Z danych Światowej Organizacji Zdrowia wynika, że co roku kiłą zaraża się około 12 milionów osób na całym świecie, głównie w krajach rozwijających się.

Rodzaje kiły i etapy choroby

Do zarażenia kiłą wrodzoną dochodzi jeszcze w życiu płodowym, od chorej matki. Choroba może doprowadzić do śmierci płodu i poronienia. W przypadku żywych urodzeń wyróżnia się kiłę wrodzoną wczesną oraz późną. Przy wczesnym typie objawy choroby występuję u dzieci najczęściej między 2. a 10. tygodniem życia. Objawy obejmują różne deformacje w obrębie twarzy m.in.: czoło olimpijskie, nos siodełkowaty, słabo wykształcone kości szczękowe. Występuje również sapka, zajady, plamki i grudki kiłowe oraz różne zapalenia kostno-chrzęstne. Kiła wrodzona późna to efekt braku leczenia kiły wrodzonej przez pierwsze 2 lata życia dziecka. Wynika to z faktu, że kiła często przebiega bezobjawowo. Charakterystycznym objawem późnej formy tej choroby są nawracające wysięki stawowe, głuchota wynikająca z uszkodzenia nerwu słuchowego, śródmiąższowe zapalenie rogówki, zmiany w uzębieniu (tzw. zęby Hutchinsona) czy szablaste podudzia. Przebieg kiły wtórnej można podzielić na etap wczesny oraz późny, które znowu dzieli się na wiele stadiów klinicznych i okresów utajenia. Sam okres inkubacji trwa średnio 21 dni, choć może się wydłużyć do trzech miesięcy. Kiła wczesna trwa do około dwóch lat od momentu zakażenia, zaś kiła późna jest kolejnym i najgroźniejszym etapem choroby. Rozprzestrzenienie się baterii w organizmie przyczynia się do uszkodzeń układu sercowo-naczyniowego, narządu wzroku, układu mięśniowo-szkieletowego oraz części układu nerwowego i mózgu. Krętki atakują również narządy wewnętrzne, co w efekcie prowadzi do ich niewydolności. Jeżeli mamy chociaż cień podejrzenia, że przyczyną towarzyszących nam objawów jest kiła, powinniśmy się niezwłocznie skonsultować z dermatologiem wenerologiem lub ginekologiem.

Objawy kiły

Objawy kiły są naprawdę różnorodne i zależne są od czasu, jaki upłynął od zakażenia. Pierwszym z nich jest charakterystyczna zmiana pierwotna, mająca postać bezbolesnej grudki, która utrzymuje się od 2 do 6 tygodni. Po zagojeniu się zmiana ta ulega owrzodzeniu. Często bywa ona mylona z opryszczką. U mężczyzn może być zlokalizowana na członku, w kanale odbytu czy jamie ustnej. U kobiet najczęściej występuje w okolicy warg sromowych oraz szyjce macicy. Owrzodzeniu może towarzyszyć także powiększenie węzłów chłonnych. Ze względu na umiejscowienie zmian, objawy te często przechodzą niezauważone lub zostają zbagatelizowane. Jednak krętki bakterii nadal się namnażają.

Na dalszym etapie na ciele osoby zarażonej może pojawić się tzw. osutka plamista, mająca postać plamistych wykwitów, grudek oraz krostek. Plamy występują przeważnie na bocznych powierzchniach tułowia oraz wierzchu kończyn górnych. Grudki zajmują dłonie i stopy, łącznie z ich wewnętrzną częścią, a także twarz i owłosioną skórę głowy. Krostki zdarzają się rzadko, mogą się pojawić na twarzy lub skórze głowy. Zmiany te utrzymują się do kilku tygodniu i nie powodują swędzenia. Pojawiają się w pierwszym roku od zakażenia lecz mogą nawracać.

Objawy kiły bywają jednak bardzo nieswoiste, co utrudnia diagnozę. Pacjenci często skarżą się na takie dolegliwości, jak bóle głowy i mięśni, uczucie zmęczenia, gorączka, łysienie, nadżerki w jamie ustnej czy utrata wagi. Nie trudno pomylić je z przeziębieniem czy zwykłym spadkiem odporności.

Kiła w późnym stadium prowadzi do groźnych powikłań ze strony układu nerwowego, szkieletowo-mięśniowego oraz sercowo-naczyniowego. Atakuje również narządy wewnętrze. W efekcie osoba chora ma coraz większe problemy z poruszaniem się, cierpi na drętwienie i porażenia mięśni. Układ kostny i stawy ulegają coraz większym deformacjom, dochodzi również do zaburzeń osobowości i rozwoju schorzeń psychicznych.

Test – Badanie Na Kiłę

Jeśli masz podejrzenie zakażenia się kiłą należy udać się do lekarza wenerologa. Można również zamówić test medyczny w kierunku kiły, ze strony laboratorium wenerologicznego drwenerolog.pl

https://drwenerolog.pl/produkt/test-na-kile/  ">Kup online - zamów na stronie

Jak zdiagnozować kiłę?

Nawet najmniejsze objawy mogące wskazywać na zakażenie kiłą powinny być bodźcem do jak najszybszej wizyty u specjalisty. Nietypowa wysypka lub owrzodzenie w okolicach narządów intymnych to jasny sygnał, by powstrzymać się od współżycia i skonsultować ze specjalistą. Pomoc uzyskamy u poradni dermatologiczno-wenerologicznej.

W trakcie wywiadu medycznego należy udzielić informacji na temat kontaktów seksualnych oraz form antykoncepcji, co może naprowadzić lekarza na właściwy trop. Aby potwierdzić diagnozę zleca się badanie serologiczne w kierunku wykrycia zakażenia kiłą. Taki test wykrywa swoiste przeciwciała we krwi, a dodatni wynik najprawdopodobniej świadczy o zakażeniu i musi być omówiony z lekarzem. Dermatolog może również pobrać próbkę wydzieliny z powstałego owrzodzenia.

Metody leczenia kiły

Im szybciej zareagujemy, tym większe prawdopodobieństwo wyleczenia choroby. Choć można leczyć ją we wszystkich stadiach, najlepsze efekty przynosi terapia w pierwszych fazach choroby. W leczeniu kiły stosuje się antybiotykoterapię na bazie najstarszego antybiotyku - penicyliny - którą podaje się dożylnie lub domięśniowo. Podawana doustnie nie wykazuje takiej skuteczności w walce z infekcją. U osób uczulonych na penicylinę prowadzi się terapię takimi antybiotykami, jak: azytromycyna, ceftriakson doksycyklina i erytromycyna. Cały proces terapeutyczny przebiega pod ścisłą kontrolą lekarza, by zachować ciągłość leczenia.

Niestety terapia nie cofa negatywnych zmian w układzie nerwowym i sercowo-naczyniowym. Po zakończeniu leczenia należy stawiać się na regularne kontrole u dermatologa. Trzeba również pamiętać, że przebycie choroby nie daje nam odporności, więc istnieje ryzyko ponownego zarażenia.

Ważna informacja! U wszystkich partnerów osób chorych na kiłę wczesną (objawową i utajoną) stosuje się leczenie profilaktyczne, nawet pomimo braku objawów choroby.

Podczas leczenia penicyliną konieczne jest monitorowanie pacjenta, ponieważ lek ten może wywoływać reakcje niepożądane, w tym wstrząs anafilaktyczny Minimalny czas leczenia kiły pierwotnej penicyliną to dwa tygodnie. Późniejsze fazy choroby wymagają dłuższego podawania antybiotyku oraz większych jego dawek - mówi dr n. med. Igor Michajłowski, specjalista dermatolog – wenerolog z Clinica Dermatologica w Gdańsku

Jak uchronić się przez zakażeniem?

Najpewniejszym sposobem uniknięcia zarażenia kiłą jest abstynencja seksualna lub utrzymywanie kontaktów seksualnych ze stałym partnerem, przebadanym na obecność chorób przenoszonych drogą płciową. Należy pamiętać także o konsekwentnym stosowaniu prezerwatyw podczas każdego stosunku, także oralnego i analnego.

Trzeba mieć jednak świadomość, że prezerwatywa nie zapewnia 100% bezpieczeństwa, a owrzodzenia mogą występować na obszarach, których prezerwatywa nie chroni. Do zakażenia może dojść także podczas pocałunku, gdy owrzodzenia obecne są w gardle czy jamie ustnej.

W ramach profilaktyki u kobiet w ciąży wykonuje się badania przesiewowe w kierunku kiły. Dają one szansę na wczesne wykrycie zakażenia i wdrożenie leczenia, które może zapobiec zarażeniu rozwijającego się płodu.

Autor