Czym jest uroflowmetria?

Uroflowmetria ocenia ilość oddawanego moczu w jednostce czasu (przepływ) oraz całkowitą ilość oddanego moczu. Określa się także maksymalny przepływ moczu oraz średni przepływ moczu. Zdobyte dane służą do stworzenia wykresu, który następnie poddawany jest analizie.

Umów się do lekarza rodzinnego

Uroflowmetria - kiedy wykonać?

Zaburzenia oddawania moczu to problem natury medycznej, który dla wielu pacjentów jest po prostu krępujący. Ciągłe parcie na mocz lub ból spowodowany niemożnością mikcji skutecznie odbiera przyjemność w codziennym funkcjonowaniu.

Wskazaniem do wykonania badania uroflowmetrycznego są:

• nietrzymanie moczu (NTM);
• częstomocz;
• uczucie parcia na mocz;
• zaleganie moczu po mikcji;
• trudność w oddawaniu moczu.

Jeżeli obserwujesz u siebie te objawy, zgłoś się do lekarza pierwszego kontaktu, który w razie potrzeby skieruje Cię na wizytę do urologa. Lekarz po przeprowadzeniu wywiadu będzie mógł podjąć decyzję o dalszej diagnostyce, w tym o przeprowadzeniu uroflowmetrii.

Wizytę u wybranego specjalisty zarezerwujesz bez wychodzenia z domu na portalu LekarzeBezKolejki.pl.

Jak wygląda uroflowmetria?

Badanie jest bezbolesne i nieinwazyjne. Przeprowadza się je z wykorzystaniem uroflowmetru, z wyglądu przypominającego zwykły sedes. Do badania należy zgłosić się z pełnym pęcherzem - najlepiej nie oddawać moczu przez około 2 godziny przed planowaną wizytą. Podczas badania należy oddać około 150 ml moczu. Całość odbywa się w komfortowych warunkach, bez obecności personelu, a badanie nie trwa dłużej niż 15 minut. Komfortowe dla pacjenta warunki w trakcie testu są konieczne, ponieważ stres może zaburzyć wynik. Po oddaniu moczu wykonuje się dodatkowo szybkie badanie USG w celu określenia ilości zalegającego moczu.

Warto na badanie przynieść dziennik mikcji, w którym przez przynajmniej 3 dni przed wizytą notuje się ilość wypijanych płynów, ilość oddanego moczu oraz różnego rodzaju uwagi. Oprócz tego dobrze mieć przy sobie listę leków branych przewlekle i doraźnie, jako że mogą mieć wpływ na pracę układu moczowego.

Uroflowmetria - przeciwwskazania

Nie istnieją większe przeciwwskazania do wykonania uroflowmetrii. Należy jednak wykluczyć infekcję układu moczowo-płciowego. W przypadku antybiotykoterapii, badanie powinno przeprowadzić się dopiero 2 tygodnie po zakończonym leczeniu. Miesiączka również stanowi przeciwwskazanie do wykonania badania.

Uroflowmetria - interpretacja wyników

Otrzymane w badaniu krzywe poddawane są interpretacji przez lekarza urologa. Ważne jest uzupełnienie wyników o wywiad i dodatkowe badania podmiotowe.

Do najczęstszych krzywych mikcji należą:

• przepływ normalny - krzywa narasta, a następnie opada. U mężczyzn przed 40. rokiem życia przepływ maksymalny wynosi więcej niż 25 ml/s. U kobiet obserwuje się wartości większe od 5 do 10 ml/s. Prawidłowy przepływ różni się w zależności od płci, zmienia się także z wiekiem;
• przepływ obniżony - obserwuje się niski przepływ maksymalny i wydłużony czas oddawania moczu. Może świadczyć o przeszkodzie wystepującej podpęcherzowo;
• przepływ spłaszczony - płaska krzywa przepływu oraz wydłużony czas mikcji świadczy o zwężeniu dróg moczowych;
• przepływ nieregularny - charakterystyczny dla pacjentów z przeszkodą podpęcherzową, którzy wspomagają mikcję tłocznią brzuszną; 
• przepływ zęby piły - może świadczyć o wysokich ciśnieniach pęcherza, co stanowi wskazanie do wykonania pełnej oceny urodynamicznej;
• szybka mikcja - występuje u pacjentów po operacji usuwającej przeszkodę podpęcherzową. Czasami występuje fizjologiczne u młodych kobiet.

Wynik uroflowmetrii nie jest jednoznacznym narzędziem diagnostycznym, gdyż łatwo go błędnie zinterpretować. Wiele zależy też od współpracy pacjenta z lekarzem - przypadkowe trącenie uroflowmetru czy używanie tłoczni brzusznej w celu szybszego zakończenia badania mogą zafałszować wynik.

Nieprawidłowości w krzywej mikcji mogą stanowić wskazanie do pogłębienia diagnostyki w kierunku wykonania pełnego badania urodynamicznego. Procedura wymaga wówczas cewnikowania oraz włączenia do diagnostyki dodatkowych specjalistów - ginekologa, nefrologa, neurologa, geriatry lub pediatry, w zależności od stanu pacjenta.

Autor