Czym są ataki paniki?

Ataki paniki to nagłe napady strachu, w których opanowuje człowieka uczucie ogromnego, obezwładniającego lęku. Stan ten trwa od kilku minut do maksymalnie dwóch godzin. Ich uciążliwość wynika z tego, że potrafią opanować człowieka znienacka, co dodatkowo może spotęgować odczuwany dyskomfort psychiczny.

Jak objawiają się ataki paniki?

Uczucia doznawane podczas ataku paniki są bardzo intensywne i niektóre z nich mogą zostać mylnie uznane za objawy zawału serca, co wpływa na zwiększenie odczuwanego niepokoju. Do najczęściej występujących symptomów należą:

• bóle w klatce piersiowej,
• duszności,
• przyspieszony oddech,
• zawroty głowy,
• drżenie,
• drętwienie (mrowienie) kończyn,
• bóle brzucha,
• nudności.

Czym są spowodowane ataki paniki?

Czynników, które mogą doprowadzić do stanu skrajnego lęku jest wiele i mogą się one nawarstwiać przez bardzo długi czas. Ataki paniki często występują w najmniej spodziewanym momencie. Paniczny strach może pojawić się niemal w każdym wieku, jednak zdecydowanie trudniej go zdiagnozować u dzieci. W późniejszym wieku liczba możliwych problemów, z którymi człowiek może sobie nie radzić wzrasta. Negatywnie na zdrowiu psychicznym odbijają się m. in. takie sytuacje stresowe jak:

• śmierć bliskich,
• problemy zdrowotne,
• problemy finansowe,
• nieszczęśliwe wypadki,
• depresja,
• bycie nękanym (w szkole, w pracy).

Jak radzić sobie z atakami paniki?

Kiedy poczujesz wzmożony niepokój, który nie jest spowodowany chorobami układu krążenia lub oddechowego, bardzo ważne jest, abyś uświadomił sobie, że taki stan nie zagraża życiu oraz że to uczucie minie. Wtedy łatwiej będzie przetrwać ten ciężki moment.

W miarę możliwości staraj się wyciszyć organizm poprzez spowolnienie oddechu, biorąc głęboki wdech i długi wydech. Znajdź miejsce, w którym bezpiecznie będziesz mógł przetrwać napad i jeżeli jesteś w tym momencie sam skontaktuj się z bliską Ci osobą i powiadom ją o zaistniałej sytuacji. Jeśli  nie masz takiej możliwości nie obawiaj się poprosić o pomoc osobę nieznajomą, która znajduje się  w pobliżu. Wsparcie drugiej osoby jest niezwykle ważne, ponieważ zmniejsza odczucie samotności. Poza tym druga osoba na pewno pomoże przetrwać silny atak lęku i zaopiekuje się Tobą. 

Gdy wiesz, że może spotkać Cię atak paniki nie czekaj biernie, aż kolejny raz Cię zaskoczy, lecz staraj się mu zapobiec. Nie od dziś wiadomo, że korzystny wpływ na poprawę zdrowia psychicznego ma aktywność fizyczna i odpowiednia dieta. Warto zaprosić do wspólnego wysiłku kogoś jeszcze, aby wzajemnie się motywować oraz propagować zdrowy styl życia.

Jak leczyć ataki paniki?

Podstawową metodą leczenia ataków paniki jest psychoterapia. Jeśli męczą Cię ataki paniki, jak najszybciej skonsultuj się z psychologiem, pomoże on znaleźć ich przyczynę i podpowie jak sobie z nimi radzić. Jeśli terapia u psychologa nie pomaga i ataki paniki nadal są silne warto udać się do psychiatry. W niektórych przypadkach leczenie farmakologiczne jest konieczne, a psychiatra z pewnością pomoże dobrać odpowiednie leki. Leki stosowane w celu zmniejszenia lub całkowitego pozbycia się ataków paniki to:

• benzodiazepiny - stosuje się je krótko (do 4 tygodni), ponieważ mogą uzależnić. Stosowane są w celu szybkiego zmniejszenia napięcia,
• leki przeciwdepresyjne (trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny) - pomagają radzić sobie z lękami i są dobrze tolerowane. Mogą też być stosowane przez długi czas, ponieważ nie uzależniają.

Bibliografia

1. Kim EJ., Kim YK.: Panic disorders: The role of genetics and epigenetics, AIMS Genet. 2018; 5(3):177-190
2. Asmundson GJ., Taylor S., Smits JA.: Panic disorder and agoraphobia: an overview and commentary on DSM-5 changes, Depress Anxiety. 2014; 31(6):480-6
3. Cramer H., Lauche R., Anheyer D., Pilkington K., de Manincor M., Dobos G., Ward L.: Yoga for anxiety: A systematic review and meta-analysis of randomized controlled trials, Depress Anxiety, 2018; 35(9):830-84
4. Wojtas A., Jakuszkowiak-Wojten K,: Terapia lęku panicznego w ujęciu poznawczo-behawioralnym, Psychiatria, 2010; 7, 6: 227–233

Autor