Bielactwo – co to za jednostka chorobowa?

Bielactwo (vitiligo) to choroba, w przebiegu której dochodzi do hipopigmentacji, czyli zmniejszenia produkcji melaniny - barwnika naszego ciała. Znakomita większość przypadków bielactwa to bielactwo nabyte. U osób dotkniętych bielactwem nabytym pierwsze objawy w postaci charakterystycznych plam hipopigmentacyjnych pojawiają się pomiędzy 10 a 30. rokiem życia. Dużo rzadziej natomiast mamy do czynienia z bielactwem wrodzonym uogólnionym, czyli albinizmem. W przypadku tej choroby genetycznej braki melaniny występują na całej powierzchni skóry, także włosach, a niekiedy w oczach, przez co przybierają one czerwoną barwę.

Przyczyny bielactwa nabytego

Mechanizm powstawania plam hipopigmentacji nie jest dobrze poznany. Najczęściej wskazuje się na czynniki genetyczne, te związane z układem odporności, zaburzeniami unerwienia i stresem oksydacyjnym, na procesy autoimmunologiczne związane z obecnością autoprzeciwciał i limfocytów skierowanych przeciwko melanocytom w zajętych obszarach skóry. Jednak niezależnie od molekularnego mechanizmu powstawania bielactwa, efektem jest spadek produkcji melaniny.

Umów wizytę u dermatologa

Objawy bielactwa nabytego

Plamy bielacze mogą przybierać różne kształty i rozmiary. Mogą też występować w zupełnie dowolnym miejscu na ciele. Zazwyczaj umiejscawiają się symetrycznie, po obu stronach twarzy, szyi, na kończynach, pod pachami lub kolanami.
Oprócz aspektów estetycznych plam odbarwionych, uciążliwa i niebezpieczna jest ich nadwrażliwość na promieniowanie słoneczne. Ponieważ to melanina odpowiada za pojawienie się opalenizny i ochronę naszej skóry przed słońcem, to skóra jej pozbawiona staje się wyjątkowo narażona na poparzenia słoneczne.

Co więcej, istnieje grupa chorób rozpoznawanych częściej u osób z bielactwem, niż u innych - są to różnego rodzaju choroby dermatologiczne takie jak siwienie włosów lub łysienie plackowate, zaburzenia hormonalne w tym nadczynność lub niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto, choroba Addisona, cukrzyca oraz anemia sierpowata.

Diagnostyka bielactwa

W przypadku pojawienia się na skórze odbarwień o charakterze plam, należy zgłosić się do lekarza rodzinnego lub bezpośrednio do dermatologa. Lekarz diagnozuje zmiany na podstawie ich obrazu klinicznego i podejmuje decyzję dotyczącą terapii. 
Pamiętaj, że termin wizyty u specjalisty możesz wybrać i zarezerwować bez wychodzenia z domu, z pomocą strony LekarzeBezKolejki.pl.

Leczenie bielactwa nabytego

• leki stosowane miejscowo – najczęściej to glikokortykosteroidy (GSK), które działają immunosupresyjnie i przeciwzapalnie. Niestety, po zaprzestaniu ich stosowania obserwuje się częste nawroty choroby. Alternatywą są immunosupresyjne inhibitory kalcyneuryny - takrolimus i pimekrolimus, które dają mniej działań niepożądanych od glikokortykoidów i mogą być aplikowane na zmiany na twarzy. Ostatnio do leczenia zaczęto wprowadzać pochodne witaminy D3;
• fototerapia – polega na naświetlaniu ciała promieniami UV. Wyróżniamy tu tzw. terapię PUVA – połączenie przyjmowania ogólnoustrojowo związków uwrażliwiających na światło takich, jak psoralen z naświetlaniem promieniami UVA. Drugim rodzajem fototerapii bielactwa jest naświetlanie promieniami UVB o długości fali 311 nm. Ten sposób leczenia nie wymaga stosowania psoralenu i jest szczególnie rekomendowany przez niektórych specjalistów do leczenia pierwszego wyboru, zwłaszcza zmian zajmujących dużą powierzchnię skóry;
• zabiegi chirurgiczne – to najnowsze sposoby leczenia bielactwa, które niosą ze sobą duże nadzieje. Podczas zabiegu melanocyty, czyli komórki produkujące melaninę zostają przeniesione z miejsca nie objętego chorobą na plamy odbarwione. Do innych metod chirurgicznych należą miniprzeszczep autologiczny oraz transplantacja melanocytów wyhodowanych w warunkach laboratoryjnych.

Autor