Co to jest łysienie plackowate?

Łysienie plackowate jest przewlekłą chorobą zapalną, dochodzi w niej do uszkodzenia mieszków włosowych i wypadania włosów. Na skórze głowy powstają charakterystyczne łyse placki, zmiany te mogą dotyczyć również innych owłosionych części ciała, np. brwi lub brody. Aż 60% przypadków pojawia się przed 30. rokiem życia, a początek choroby zwykle ma miejsce w dzieciństwie, choć może pojawić się w dowolnym momencie życia. 

Objawy łysienia plackowatego

Pierwsze ognisko łysienia plackowatego jest okrągłe, wielkości monety, średnicy od 5-10 cm. Wraz z postępem choroby pojawiają się kolejne ogniska łysienia o nieregularnym kształcie, a skóra jest niezmieniona chorobowo – nie ma cech zapalenia (rumień) i nie złuszcza się. Może pojawiać się jedynie swędzenie skóry w łysiejącym miejscu. 

W łysieniu plackowatym charakterystyczne są również tzw. włosy wykrzyknikowe, które pojawiają się wokół ognisk wyłysienia. Są to krótko odłamane włosy, których oderwane końcówki są grubsze i ciemniejsze niż ich nasada. Z czasem te zmiany postępują, pojawia się coraz więcej łysych ognisk, a u około 14-25% chorych dochodzi do całkowitej utraty włosów. U części pacjentów łysienie plackowate ma ciężki przebieg i towarzyszą mu zmiany w obrębie paznokci.

Umów się do dermatologa

Co może być przyczyną łysienia plackowatego?

Przyczyny tej choroby nie są dokładnie poznane. Przypuszcza się, że łysienie plackowate ma podłoże autoimmunologiczne – układ odpornościowy atakuje mieszki włosowe uznając je za “obce”. Dochodzi do rozwoju stanu zapalnego i wypadania włosów. Choroba ta często występuje razem z innymi schorzeniami autoimmunologicznymi, takimi jak atopowe zapalenie skóry, bielactwo, zapalenie tarczycy (choroba Hashimoto), zapalenie jelita grubego, cukrzyca typu 1, reumatoidalne zapalenie stawów czy toczeń rumieniowaty. Również czynniki genetyczne mogą wpływać na występowanie łysienia plackowatego. Szacuje się, że 20-60% chorych posiada wśród najbliższej rodziny kogoś cierpiącego na to samo schorzenie. Stres, zaburzenia psychiczne i zmiany hormonalne także mogą być przyczyną zapalenia, które prowadzi do łysienia plackowatego. 

W zależności od stopnia utraty włosów, możemy wyróżnić kilka rodzajów łysienia plackowatego:

• ogniskowe – ognisko łysienia w obrębie jednej partii ciała,
• wieloogniskowe – wyraźnie odgraniczona łysina w kilku miejscach,
• całkowite – utrata włosów na całej powierzchni głowy,
• uogólnione – obejmuje utratę włosów z całej głowy, ale też rzęs, brwi czy pach,
• złośliwe – włosy nie odrastają, chory opornie reaguje na leczenie,
• obrzeżne – łyse partie tworzą pas wokół głowy, obejmują okolice potyliczne, czołowe i skroniowe,
• pasmowate – włosów ubywa od środka głowy do zewnątrz,
• rozlane – nie można wyodrębnić ognisk łysienia.

Leczenie łysienia plackowatego

Leczenie łysienia plackowatego jest niezwykle trudne, długotrwałe i często nie przynosi oczekiwanych rezultatów. Niezbędna jest wizyta u specjalisty – dermatologa lub trychologa. Jeśli u podłoża choroby leżą zaburzenia hormonalne to dodatkowo należy skonsultować się z endokrynologiem. 

Pamiętaj, że wizytę u wybranego specjalisty możesz umówić bez wychodzenia z domu na portalu LekarzeBezKolejki.pl.

Lekarz dobiera dla pacjenta odpowiednią metodę leczenia, w zależności od nasilenia choroby. W leczeniu łysienia plackowatego stosuje się:

• minoksydyl – płyn pobudzający porost włosów,
• preparaty o działaniu immunosupresyjnym: cyklosporyna, kortykosteroidy – podawane doustnie i miejscowo,
• fotochemioterapię (PUVA – psoraleny UVA) – chory otrzymuje psoralen, czyli lek uczulający na światło, a następnie naświetlany jest promieniami UVA,
• krioterapię.

Łysienie plackowate często wiąże się z niską samooceną w związku ze zmieniającym się wyglądem i utratą włosów, trzeba wówczas zadbać o właściwą opiekę psychologiczną i nauczyć radzić sobie ze stresem.

Nie istnieją metody, które pozwalają uniknąć łysienia plackowatego, choroba zwykle pojawia się nagle i wymaga specjalistycznego leczenia.

Autor