- Polecane
- Endokrynologia
- Okulistyka
- Ortopedia
- Stomatologia
- Alergologia
- Kardiologia
- Ginekologia
- Dermatologia
- Neurologia
- Laryngologia
- Urologia
- Pulmonologia
- Diabetologia
- Zdrowie
- Odżywianie i Diety
- Pediatria
- Badania i diagnostyka
- proktologia
- Psychiatria i psychologia
- Reumatologia
- medycyna estetyczna
- Hematologia
- Onkologia
- Chirurgia
- Czasopismo OSOZ
- Nefrologia
- Gastrologia
OCD - Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne
Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne są stosunkowo częstym schorzeniem, które dotyka około 2,5 % ludzi na całym świecie. Jest to choroba, która utrudnia codzienne funkcjonowanie ludzi, nie tylko na płaszczyźnie społecznej, ale także zawodowej, czy rodzinnej. Jakie są objawy OCD i w jaki sposób się je leczy?
Czym dokładnie są zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne?
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD), zwane potocznie nerwicą natręctw, to choroba psychiczna, której głównym objawem jest niezwykle częste wykonywanie tych samych czynności, bądź też nieprzerwany napływ nieprzyjemnych, natarczywych myśli. W większości przypadków pacjent walczy z objawami, co jest zadaniem niezwykle trudnym. W wyniku tej walki dochodzi często do rozwoju niepokoju, napadów lękowych, a nawet napięcia i przewlekłego stresu.
Same objawy zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego można podzielić na uporczywe myśli (obsesje), a także natrętne zachowania (kompulsje). Objawy te mogą występować u pacjenta pojedynczo lub też razem - wówczas są one związane z takimi samymi tematami, np:
- obawa o pozostawienie niezamkniętych drzwi mieszkania, niedokręconych kurków, otwartych okien - wówczas dochodzi do częstego sprawdzania wykonania tych czynności przed wyjściem;
- nieuzasadniony strach przed ubrudzeniem się (myzofobia) czy też przed wszelkiego rodzaju zarazkami (bakcylofobia) - dochodzi wówczas do przesadnego mycia wszystkich dotkniętych przedmiotów oraz zbyt częstego mycia rąk;
- wrażenie konieczności prawidłowego ułożenia przedmiotów, często w sposób symetryczny czy też w odpowiedniej kolejności. Co więcej, może także dochodzić do nadmiernego gromadzenia przedmiotów;
- niepohamowana chęć do zrobienia czegoś niestosownego czy też niewłaściwego w danej sytuacji, np. w kościele, lęk przed wykonaniem tej czynności lub doprowadzenie do agresywnego zachowania względem bliskich;
- ruminacje, czyli przesadnie długie rozmyślanie nad daną decyzją, w wyniku którego nie dochodzi do podjęcia decyzji i działań;
- ciągłe powtarzanie jednej czynności lub też ich złożonej sekwencji, któremu towarzyszy przeświadczenie, że jeżeli nie zostaną wykonane, to stanie się coś okropnego.
Bardzo często wraz z podstawowymi objawami OCD obserwuje się u pacjentów zaburzenia depresyjne i lękowe, które mają związek z obniżeniem nastroju i samooceny, derealizacją oraz depersonalizacją. Dodatkowo niekiedy pojawiają się tiki i ajchmofobia.
W jaki sposób diagnozuje się OCD?
W celu rozpoznania OCD konieczna jest konsultacja z lekarzem psychiatrą. Samo badanie ma charakter rozmowy, która ogranicza się do zebrania odpowiedniego wywiadu, wypełnienia ankiet, czy też kwestionariuszy. Bardzo rzadko konieczne jest przeprowadzenie konsultacji psychologicznej i neurologicznej oraz przeprowadzenie dodatkowych badań biochemicznych (badanie próbek krwi), rezonansu magnetycznego, tomografii komputerowej, czy też elektroencefalografii.
W jaki sposób leczy się zaburzenia kompulsywno-obsesyjne?
Bardzo często pacjenci chorzy na OCD unikają kontaktu ze specjalistą z powodu zawstydzenia i zażenowania swoją chorobą. Za wszelką cenę starają się sami walczyć z jej objawami czy też poszukują ukojenia w chwilach napięcia i stresu - z tego powodu niezwykle istotne jest odpowiednie wsparcie okazywane choremu przez najbliższych.
Mimo faktu, że leczenie zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych jest niezwykle trudnym i długotrwałym procesem, to w 75% przypadków przynosi ono poprawę stanu zdrowia pacjentów. Sam proces terapii składa się z:
- terapii niefarmakologicznej - zaliczamy tutaj terapię poznawczo-behawioralną, techniki wspomagające, a także psychoterapię psychodynamiczną. Ta forma leczenia często skutkuje nauczeniem pacjenta, w jaki sposób ma sobie radzić z obsesjami, a także w jaki sposób unikać czynników je wywołujących;
- terapia farmakologiczna - w celu leczenia zaburzeń kompulsywno-obsesyjnych sięga się po leki przeciwdepresyjne, takie jak SSRI (sertalina, paroksetyna, fluwokasmina,fluoksetyna) z zastosowaniem dawek większych niż w przypadku leczenia z ich użyciem depresji. W przypadku tików często dołącza się haloperidol, czy też risperidon.
W przypadku prawidłowo dobranej terapii istnieje szansa na remisję choroby, a nawet na możliwość odstawienia stosowanych leków. Jednakże, nie zawsze jest to możliwe. Ważnym jest natomiast, że prawidłowo przeprowadzona terapia umożliwia choremu powrót do normalnego funkcjonowania w pracy, w rodzinie i społeczeństwie.
Wizytę u wymienionych specjalistów, można w bardzo łatwy sposób zarezerwować z wykorzystaniem portalu LekarzeBezKolejki.pl.
Autor
Redakcja LekarzeBezKolejki.pl - W skład zespołu redakcyjnego portalu LekarzeBezKolejki.pl wchodzą wykwalifikowani farmaceuci. Ich bogate doświadczenie zawodowe i gruntowna wiedza nabyta na studiach farmaceutycznych umożliwiają tworzenie wiarygodnych i rzeczowych tekstów zgodnie z zasadami medycyny opartej na dowodach naukowych (EBM). Treści te są zawsze oparte na solidnych źródłach, takich jak aktualne badania naukowe czy specjalistyczne publikacje. Zespół łączy profesjonalizm z pasją do ciągłego rozwijania się i chęcią dzielenia się wiedzą, co przekłada się na atrakcyjne i wciągające materiały edukacyjne dla użytkowników.