Co to jest ceruloplazmina?

Ceruloplazmina, zwana inaczej ferroksydazą, jest białkiem powstającym w naszej wątrobie. Ma za zadanie wiązanie wolnych jonów miedzi znajdujących się we krwi człowieka, a także odpowiada za transport tychże jonów w organizmie. Co więcej, ceruloplazmina pełni funkcję przeciwutleniacza i dodatkowo wspomaga wiązanie się żelaza z transferem (poprzez jego utlenienie z drugiego na trzeci stopień). Lecz na tym nie koniec. Ceruloplazmina aktywuje dodatkowo szlaki biochemiczne:

• kwasu askorbinowego;
• norepinefryny;
• związków sulfhydrylowych;
• oksydacji norepinefryny.

Ceruloplazmina a choroba Wilsona

O chorobie Wilsona mówimy, kiedy mamy do czynienia z gromadzeniem się miedzi w organizmie. Jest to choroba genetyczna - w jej wyniku dochodzi do defektu białka, które odpowiada za transport miedzi przez błonę hepatocytów, z tego powodu pośrednio dochodzi do zaburzenia procesu powstawania ceruloplazminy w komórkach wątroby. W wyniku choroby dochodzi do zwiększonego stężenia wolnej miedzi w osoczu, co prowadzi do odkładania się miedzi w organizmie, a w ostateczności do uszkodzenia narządów.

Umów się do lekarza rodzinnego

Ceruloplazmina - kiedy powinniśmy wykonać badanie?

Oznaczenie ceruloplazminy w osoczu warto przeprowadzić w momencie, kiedy:

• istnieje podejrzenie zaburzeń w gospodarce jonami miedzi w organizmie;
• istnieje podejrzenie choroby Wilsona;
• u osób pomiędzy 20. a 30. rokiem życia, u których dodatkowo stwierdzono marskość wątroby lub zapalenie wątroby o nieznanym pochodzeniu wraz z towarzyszącym drżeniem kończyn górnych, a także z zaburzeniami mowy.

Ceruloplazmina - jak przygotować się do badania?

Przygotowanie się do badania ceruloplazminy nie różni się niczym od przygotowania się do morfologii. W obu przypadkach materiałem badanym jest krew. Do punktu poboru krwi warto stawić się na czczo (oznacza to, że ostatni posiłek możemy spożyć minimum 8 godzin przed pobraniem).

Do przeprowadzenia badania wystarcza tylko jedna próbka krwi. Czas oczekiwania na wynik nie jest długi - możemy go odebrać już na następny dzień roboczy.

Ceruloplazmina - normy

Obecnie za prawidłowe stężenie ceruloplazminy w osoczu uważa się wartości od 1,5 do 3 µmol/l (200–400 mg/l).

W niektórych przypadkach możemy mieć do czynienia ze zbyt mocno podniesionym poziomem ceruloplazminy. Najczęściej dotyczy to:

• osób palących papierosy i inne wyroby tytoniowe;
• kobiet w ciąży;
• kobiet przyjmujących antykoncepcję hormonalną;
• osób z nowotworem;
• osób zmagających się z chorobą reumatyczną;
• osób z przebiegającym w organizmie stanem zapalnym lub z martwicą tkanek.

Z drugiej strony, zbyt niski poziom ceruloplazminy obserwujemy w przypadku:

• choroby Wilsona;
• zespołu Menkena;
• u osób ze zbyt niską podażą miedzi w diecie.

Trzeba również pamiętać, że samo oznaczenie zbyt niskiego poziomu ceruloplazminy w surowicy nie wskazuje jednoznacznie na chorobę Wilsona. Z tego powodu, razem z oznaczeniem ceruloplazminy, wykonuje się dodatkowo oznaczenie miedzi w surowicy, a także ilość miedzi wydalonej wraz z moczem. Można przeprowadzić także oznaczenie miedzi w bioptacie wątroby, jednak w praktyce badanie to wykonuje się bardzo rzadko.

Warto pamiętać, że nie powinniśmy sami na własną rękę interpretować badań laboratoryjnych - najlepiej udać się z nimi do lekarza rodzinnego lub innego specjalisty, który wydał skierowanie na badanie. 

Wizytę u lekarza możesz w łatwy i szybki sposób zarezerwować z wykorzystaniem portalu LekarzeBezKolejki.pl.

Ceruloplazmina - przeciwwskazania i powikłania

Przeprowadzając badanie stężenia ceruloplazminy w osoczu, nie powinniśmy się martwić jakimikolwiek powikłaniami. Pobranie próbki wiąże się z pobraniem krwi żylnej i z tego powodu ewentualne powikłania związane są właśnie z wykonanym wkłuciem (np. krwiak, ból w miejscu wkłucia). Z uwagi na wysoki poziom bezpieczeństwa badania, nie wymienia się żadnych przeciwwskazań do przeprowadzenia oznaczenia ceruloplazminy w surowicy.