Czym jest dopamina?

Dopamina to neuroprzekaźnik zaliczany do grupy katecholamin. Stanowi bezpośredni prekursor noradrenaliny i system nagrody w organizmie. Odpowiedzialna jest za dobre samopoczucie oraz energię do życia. Wytwarzana jest głównie w nerkach, podczas procesu dekarboksylacji dihydroksyfenyloalaniny (DOPA). Produkcja dopaminy zachodzi także na zakończeniach nerwowych. Receptory dopaminy są zlokalizowane w:

• ośrodkowym układzie nerwowym;
• w sercu;
• w przysadce mózgowej;
• w nerkach;
• w nadnerczach.

Dopamina pobudza motywację do działania – dzięki temu, w drodze ewolucji gatunki mogły przetrwać. System dopaminergiczny odpowiada za chęć otrzymania nagrody za zrobienie czegoś, np. dzięki nauce języka obcego nie będę miał problemów z zamówieniem kolacji w restauracji za granicą – nagrodą za naukę jest bezproblemowy kontakt z obcokrajowcami.

Umów się do lekarza rodzinnego

Dopamina – rola w organizmie

Dopamina działając w obrębie układu nerwowego reguluje procesy emocjonalne, powoduje przypływ euforii (głównie u osób zakochanych). Odpowiedzialna jest także za:

• regulację hormonów wzrostu;
• uczenie się oraz zapamiętywanie;
• wytwarzanie prolaktyny oraz gonadotropiny;
• koordynację układu mięśniowego;
• przyspieszenie akcji serca;
• zwiększenie przepływu krwi przez naczynia krwionośne;
• podnoszenie poziomu energii życiowej;
• pobudzenie włókien dopaminergicznych;
• podanie dopaminy ośrodkowo przyczynia się do obniżenia ciśnienia i bradykardii (zbyt wolne bicie serca).

Jakie są konserwację nadmiaru dopaminy w organizmie?

Nadmiar dopaminy w organizmie jest rzadko spotykaną sytuacją – dużo częściej występuje jej niedobór. Nadmiar dopaminy występuje u osób borykających się ze schizofrenią u których obserwuje się nadreaktywność neuronów dopaminergicznych. Powoduje ona bladość emocjonalną, wycofanie społeczne oraz brak motywacji do działania. Do skutecznego leczenia schizofrenii stosuje się leki blokujące receptory dopaminy. Z problemem nadmiaru dopaminy możemy się także spotykać w chorobach nowotworowych – nerwiak zarodkowy czy guz chromochłonny nadnerczy. W takiej sytuacji powstała zmiana nowotworowa produkuje oraz wydziela dopaminę – co przyczynia się do jej nadmiaru w organizmie.

Dopamina – niedobór

Niedobór dopaminy jest charakterystyczny u osób z chorobą Parkinsona – dochodzi wówczas do zaniku neuronów produkujących dopaminę w mózgu. Choroba swoje pierwsze objawy daje zazwyczaj około 60. roku życia, lecz może występować również u osób młodych. Do objawów niedoboru dopaminy należy sztywność oraz drżenie spoczynkowe mięśni, zaburzenia ruchowe oraz trudności z utrzymaniem prawidłowej postawy ciała. Niedobór dopaminy występuje również u osób cierpiących na depresję. Nie jest to jednak główna przyczyna jej rozwoju, lecz mocno utrudnia leczenie – brak chęci do życia, obniżona motywacja oraz niechęć do działania utrudniają trudny i żmudny proces leczenia depresji. Uzależnieniu od substancji narkotycznych, psychoaktywnych często towarzyszy niedobór dopaminy między przyjmowaniem kolejnych dawek. Chęć sięgnięcia po następną dawkę jest tym silniejsza im większy stopień przyjemności zostanie osiągnięty po podaniu danej substancji.

Jak podnieść poziom dopaminy?

Prekursorem dopaminy jest tyrozyna – aminokwas białkowy. Znaleźć ją można w takich produktach jak:

• mięso,
• jaja,
• nabiał (głównie parmezan, camembert),
• rośliny strączkowe,
• orzechy,
• banany,
• pestki i nasiona,
• ryby,
• kakao.

Tyrozyna występuje również w preparatach dostępnych w aptece.

Dopamina na co dzień wzmaga w nas chęć do działania, daje motywację oraz poprawia humor. Dbajmy więc o odpowiednią podaż substancji wpływającej na wzrost ilości dopaminy, aby dobry humor oraz chęć do życia towarzyszyły nam każdego dnia na wysokim poziomie. W sytuacji, gdy czujemy przewlekłą obojętność wokół otaczającego nas świata, nie mamy siły do działania skontaktujmy się z lekarzem w celu diagnostyki problemu oraz dobrania odpowiedniego leczenia. Zbyt niski lub zbyt wysoki poziom dopaminy nie jest korzystny dla naszego zdrowia szczególnie psychicznego. Należy badać się regularnie i nie lekceważyć sygnałów płynących z organizmu.

Autor