Co rozumiemy przez inseminację?

Inseminacja polega na wprowadzeniu nasienia bezpośrednio do jamy macicy (inseminacja domaciczna), do szyjki macicy (inseminacja doszyjkowa) lub do jajowodu (inseminacja dojajowodowa).  Dzięki zastosowaniu specjalnego cewnika, ułatwia się dotarcie plemników do komórki jajowej i zapłodnienie. W zależności od przyczyny niepłodności, możliwe jest użycie nasienia partnera lub anonimowego dawcy. Obecnie dominującą metodą jest inseminacja domaciczna.

Kiedy rozważa się inseminację domaciczną?

Wskazania do przeprowadzenia inseminacji domacicznej obejmują między innymi:

• zaburzone parametry nasienia (nieprawidłowa liczba, ruchliwość lub budowa plemników);
• zaburzenia ejakulacji;
• endometrioza I lub II stopnia;
• obecność przeciwciał przeciwplemnikowych;
• czynnik szyjkowy (nieprawidłowa budowa szyjki macicy lub jakość śluzu szyjkowego);
• zaburzenia owulacji (np. w zespole policystycznych jajników);
• niepłodność idiopatyczna (niewiadomego pochodzenia).

Diagnozy dokonuje lekarz ginekolog, androlog lub urolog, który następnie zleca dodatkowe badania obojga partnerów (USG, testy serologiczne) i na tej podstawie decyduje o kwalifikacji do zabiegu. Istotne jest, że inseminacji domacicznej poddać się mogą tylko pacjentki, u których wykluczono niedrożność jajowodów.

Przygotowanie partnerki do inseminacji domacicznej

Zdarza się, że układ rozrodczy partnerki funkcjonuje prawidłowo, a przyczyna niepłodności leży po stronie partnera. W takiej sytuacji analizuje się cykl menstruacyjny kobiety w celu określenia dni naturalnej owulacji. Jeśli zajście w ciążę uniemożliwiają zaburzenia jajeczkowania, stosuje się odpowiednie metody farmakologiczne. Najczęściej stosowanym lekiem jest klomifen, charakteryzujący się wysoką skutecznością. Istnieją jednak wskazania do zastąpienia klomifenu gonadotropinami. Zaliczamy do nich:

• wiek partnerki powyżej 37. roku życia;
• przeciwwskazania lub brak reakcji na klomifen;
• 3 poprzednio nieudane próby inseminacji przy zastosowaniu klomifenu.

Zwraca się jednak uwagę na fakt częstszego występowania po nich działań niepożądanych, stąd zazwyczaj są opcją drugiego wyboru. Ostatecznie dąży się do uzyskania 2-3 dojrzałych pęcherzyków o odpowiedniej średnicy. Zabieg przeprowadzany jest od 24 do 48 h od wykrycia w surowicy krwi hormonu luteinizującego (LH).

Pobranie i przygotowanie nasienia

Pobranie nasienia od partnera (lub dawcy) wymaga minimum 3-dniowej abstynencji seksualnej. Następnie przeprowadza się m.in. oddzielenie plemników od plazmy, usunięcie bakterii i wirusów oraz selekcja prawidłowych komórek rozrodczych. W uzasadnionych przypadkach plemniki izoluje się z osadu moczu lub drogą punkcji jądra. Cała procedura zostaje przeprowadzona przez wykwalifikowanego diagnostę laboratoryjnego.

Czy zabieg inseminacji domacicznej jest bezpieczny?

Inseminacja domaciczna jest uznawana za zabieg o wysokim stopniu bezpieczeństwa, a ewentualne powikłania (krwawienia, zakażenia) dotyczą mniej niż 1% przypadków. Prawidłowo przeprowadzony jest praktycznie bezbolesny dla kobiety i nie ogranicza jej aktywności fizycznej. Decydując się na tę metodę, należy zdawać sobie sprawę ze zwiększonego prawdopodobieństwa ciąży mnogiej.

Jakie są szanse na zapłodnienie w wyniku inseminacji domacicznej?

Wykazano, że największe szanse na uzyskanie zapłodnienia dotyczą pierwszych trzech cykli inseminacji domacicznej i wynoszą około 30-40%. Nie zaleca się przeprowadzania więcej niż 6 prób, jak również nieuzasadnione jest wykonywanie większej ilości zabiegów w jednym cyklu menstruacyjnym. Udowodniono, że metoda ta ma największe szanse powodzenia u osób do 35. roku życia, zaś po 40. roku życia jest niewskazana.

Autor