Podłoże fibromialgii

Fibromialgia jest chorobą układu ruchu. Pomimo tego, iż zalicza się ją do chorób reumatycznych, cechuje się ona brakiem charakteru zapalnego. Nie ustalono dotychczas z czego dokładnie wynika fibromialgia. Wiadomo jednak, że jej geneza ma związek ze zmianami w poziomie przekaźników – związków chemicznych przenoszących sygnały w obrębie układu nerwowego, a dokładniej jego części odpowiadającej za przewodnictwo bólu.

Objawy fibromialgii

Najbardziej typowym objawem fibromialgii jest ból narządów ruchu. Ma on charakter przewlekły i uogólniony. Dodatkowo obserwuje się u pacjentów bolesność konkretnych punktów na ciele, często w odpowiedzi na delikatny ucisk. Bolesne miejsca, to najczęściej okolice karku, obojczyków, barków, łokci, stawu biodrowego oraz kolan.

Oprócz dolegliwości bólowych w przebiegu fibromialgii stwierdza się szereg objawów towarzyszących, takich jak:

• zaburzenia snu,
• uczucie zmęczenia, 
• brak regeneracji (pacjent jest zmęczony bezpośrednio po przebudzeniu),
• spadek napędu w ciągu dnia, 
• czasem mogą wystąpić zaburzenia poznawcze,
• IBS (zespół jelita drażliwego),
• sztywność mięśni, 
• szybkie męczenie się.

Fibromialgia a inne choroby

Niestety, nie zawsze fibromialgia jest jedyną chorobą, z którą zmaga się pacjent. Bywa, że dotyka osób już obarczonych schorzeniami reumatycznymi, np. może towarzyszyć RZS (reumatoidalne zapalenie stawów). W takich przypadkach trudno jest różnicować objawy pomiędzy różne schorzenia i prawidłowo rozpoznać przyczynę każdego z nich. Co więcej, uciążliwe dolegliwości i pewne podobieństwo zaburzeń w przekaźnictwie nerwowym, wskazują na związek fibromialgii z depresją. Z tego powodu na zaburzenia lękowe i depresyjne cierpi znaczna część osób dotkniętych fibromialgią.

Czy fibromialgia to „kobieca choroba”?

Stereotyp, według którego na fibromialgię miałyby chorować jedynie kobiety między 35. a 55. rokiem życia, krąży nie tylko po stronach internetowych, ale czasem nawet obserwuje się go w środowisku medycznym. Nie jest on jednak prawdą. Kobiety chorują nawet 7-8 razy częściej niż mężczyźni, ale choroba nie dotyka tylko jednej płci.

Diagnostyka fibromialgii

Kompetentną osobą do przeprowadzenia diagnostyki i wdrożenia właściwego leczenia fibromialgii jest lekarz reumatolog. Ponieważ nie istnieją badania obrazowe ani laboratoryjne pozwalające szybko i łatwo wykryć fibromialgię, wiele zależy od doświadczenia specjalisty. 

Trudno jest odróżnić fibromialgię od innych chorób, m.in. reumatoidalnego zapalenia stawów, tocznia rumieniowatego układowego, zespołu przewlekłego zmęczenia i wielu innych schorzeń.

Ze względu na złożony i często powiązany z zaburzeniami psychicznymi charakter choroby, niejednokrotnie konieczna jest nad pacjentem opieka interdyscyplinarnego zespołu złożonego z reumatologa, psychiatry i neurologa. Konsultacje z innymi specjalistami mogą okazać się niezbędne zarówno na etapie diagnostyki choroby, jak i późniejszego jej leczenia. Wizytę u lekarza specjalisty można umówić w łatwy i szybki sposób, bez wychodzenia z domu, korzystając z portalu LekarzeBezKolejki.pl.

Leczenie fibromialgii

Podstawą skutecznej walki z chorobą jest motywacja pacjenta i jego współpraca z lekarzami. Warto pamiętać o roli najbliższych oraz edukacji osoby chorej na temat schorzenia i możliwości leczenia.

W leczeniu fibromialgii bardzo istotną rolę odgrywają oczywiście środki farmakologiczne o działaniu przeciwbólowym. W celu uśmierzenia bólu podaje się słabsze opioidy (np. tramadol), paracetamol lub leki stosowane w bólach pochodzenia neurologicznego (gabapentyna, pregabalina, pramipeksol). W celu walki z niektórymi objawami towarzyszącymi fibromialgii podaje się leki przeciwdepresyjne (amitryptylina, mirtazapina, duloksetyna, wenlafaksyna).

Trzecim ważnym elementem jest terapia niefarmakologiczna. Bardzo ważne jest, aby pacjent został objęty psychoterapią oraz odpowiednio dobraną rehabilitacją, która powinna złagodzić dolegliwości bólowe, a tym bardziej pomóc w opanowaniu stresu i stanów lękowych. 

Należy pamiętać, że poprawa stanu zdrowia pacjenta jest możliwa tylko w przypadku równowagi między powyższymi komponentami terapii.

Autor